Rond mijn 18e ben ik begonnen met roken. Niet om erbij te horen, niet omdat het lekker was, maar omdat ik hoorde dat je er van af viel. Tsja, alsof er een goede reden bestaat om te gaan roken.
En zoals ik alles met volle overtuiging doe, was ik ook een gedreven roker.
Hoe strenger de regels werden omtrent het roken, hoe fanatieker ik werd in het verdedigen van mijn recht om te roken. De overheid kreeg mij niet gek!
Ondertussen werd ik het roken zelf regelmatig beu, en dan met name vanwege de kosten en het gezondheid risico. Iedere roker herkent dat wel, benauwd, pijn in de longen, en tóch die peuk op willen steken.
Twee en een half jaar geleden werd mijn stiefvader ziek. Kanker. Terminaal.
Ik rookte door. Op het laatst werd mij verzocht om daar voortaan buiten op balkon te roken omdat hij er last van kreeg. Natuurlijk deed ik dat, ik was ten slotte geen asociale roker en was best bereid rekening met anderen te houden!
1 maart, de dag van de euthanasie. Vanzelfsprekend ging ik buiten op balkon roken, dat is toch logisch? Met diepe schaamte denk ik terug naar het moment na de euthanasie toen ik vroeg “mag er nu weer binnen gerookt worden?”
Ondertussen op mijn Facebook was er een groep mensen bezig met de e-sigaret. Omdat ik wat anders aan mijn hoofd had volgde ik het maar half. Toch wekte het mijn interesse, omdat ik zag dat verstokte rokers heel makkelijk overstapten.
Ik ben wat informatie gaan verzamelen, en besloot dat ik het ook wilde proberen. Ik bestelde via een webshop een Ego-T start setje en wat liquids. Op 13 maart 2013 werd deze bezorgd. Hoewel ik voor mezelf de datum 15 maart had gesteld, heb ik direct deze e-sigaret opgeladen en gevuld. Hmm, even wennen.
Toen ging de knop om. Het pakje sigaretten wat op mijn buro lag heb ik in de la gegooid. De asbakken werden schoongemaakt en in de kast gelegd.
Er was maar 1 moment om te stoppen, en dat is nú.
Vanaf die datum, nu 2 jaar geleden heb ik geen sigaret meer aangeraakt. Natuurlijk heb ik moeilijke momenten gehad. Van die momenten dat je geest je probeert wijs te maken dat “eentje maar” geen kwaad kan. Maar ik bleef sterk, ik was een niet roker, niet een niet zoveel roker.
Het overlijden van mijn stiefvader gaf mij de kracht en de motivatie om mijn leven om te gooien.
In het eerste half jaar dat ik dampte heb ik het nicotine gehalte terug gebracht van 18 mg naar 0. En nu damp ik nog erg weinig, veelal gewoon voor de lekker, en sommige dagen ook gewoon niet.
Ik ben nog elke dag dankbaar dat ik kennis maakte met de e-sigaret.
Nooit meer roken. Nooit meer stank. Nooit meer die drang van het moeten.
Carla