Op mijn 15e begonnen met roken en sindsdien een lange, bijna continue ‘hoe stop ik met roken carrière’ geleefd. De 1e keer dat ik voor lange tijd stopte was dit omdat ik zwanger wilde worden en ja, voor een ander (baby) deed ik dit. Logisch. De hel die de afkick voor mij was, ik ben super verslavingsgevoelig, die hel heb ik overleefd en gedurende jaren niet gerookt. Tot er iets gebeurde in mijn leven waardoor ik besloot, ja het was een helder genomen besluit, dat het beter voor mij was om dan maar weer te gaan roken. Op dat moment een geldige afweging en een keuze tussen twee kwaden. Sindsdien véle malen gestopt, zowel Cold Turkey als m.b.v. Alan Carr/De Opluchting, acupunctuur, nicotine pleisters, Champix en dergelijke medicijnen, hypnose. Enfin, you name it, i did it. Niets werkte. En, voor mij heel belangrijk, de korte periodes dat het me wél lukte om niet te roken kwam ik minimaal 10kg. – maximaal 15kg. aan. Voor mij, ook beroepsmatig, een serieus probleem. Sporten deed ik altijd al, vanaf mijn 11e jaar en al snel werd ik professioneel danseres. Destijds was roken de enige verslaving die dansers kónden hebben, onder invloed van b.v. alcohol kun je niet presteren op topniveau, onder invloed van tabak wel. Plus, heel belangrijk, roken zorgde ervoor dat je minder at en dun bleef. Een beroeps-ding, dun moest je zijn. Na mijn professionele danserscarrière ben ik gaan hardlopen. Zelfs een marathon gerend. De laatste jaren zat dát er sowieso niet meer in. Erger, zelfs 500 meter hardlopen in een rustig tempo was onmogelijk geworden. Door ál mijn mislukte stop periodes en aanhangende woede op mezelf, woede om mijn eigen falen en door de forse angsten die het stoppen met roken voor mij inhield had ik al bijna geaccepteerd dat ik, voortijdig, het leven van een 80 jarige moest leiden. Achter de gerania die ik niet heb. Nooit meer kunnen rennen, nooit meer heerlijk mezelf uitleven via beweging, wat voor mij enorm belangrijk is. Tót begin december 2014 ik, na een alweer mislukte Cold Turkey stoppoging, zó in paniek en tegelijk vechtlust raakte dat ik, al struinend op het internet, de e-cigaret (off topic: als iemand hier een ander woord voor bedenkt, héél graag, want voor mij lijkt het niet op roken, voelt het niet als roken) tegenkwam en in uiterste wanhoop een starterssetje bestelde. Vanaf de 1e teug heb ik geen sigaret meer gerookt. Had ik afkick verschijnselen? Jazeker, en heftig ook. Zowel fysiek als geestelijk. Toch, geen moment wilde en wil ik een sigaret opsteken. Al na 3 dagen kwam mijn reukvermogen terug. Al na 1 week kon ik weer hardlopen. Mijn huid is weer mooi en fris. Ik hoest me niet meer de longen uit het lijf. Tijdens mijn rokerscarrière hield ik mijn gezin wakker omdat ik ‘s nachts zó enorm hard hoestte dat mijn geliefde mij vaak verzocht om a.j.b. per direct te stoppen met roken. Mijn smaakvermogen is terug. Mijn energie is terug en neemt dagelijks verder toe. Ik zie beter. Ik hoor beter. Aan afbouwen in nicotine gehalte denk ik nog niet echt omdat de stof nicotine, zoals verwerkt in liquids, een gunstige uitwerking op mij heeft. Al met al, het dampen heeft mijn dagelijkse leven gered. Ik kan weer alles doen wat ik graag doe, doen waarvan ik gelukkig wordt. Ik leef weer. Eindelijk!
MW.T.