Een kleine week in België geweest en uiteraard de oude vriendschapsbanden wat aangehaald. De eerste avond met mijn ex-buurvrouw in een eetcafé, ik zit rustig te dampen, normaal, geen cloudchasen. Moet er toch een dienstertje van haar oren maken dat dit verboden is en veel gevaarlijker dan roken is. Ik ben dan maar gaan stealthvapen, de verbieder van dienst ziet dit wel, maar aangezien er geen damp te zien is weet ze niet of ik nu zit te dampen, of als ik het ding naar mijn mond breng om haar wat te jennen, en laat gelukkig haar opmerkingen maar verder achterwege. Mijn vriend vertelt mij dat hij zijn dampertje in de wagen heeft laten liggen, in openbare gelegenheden gaat hij liever buiten roken, dampen doet hij thuis.
De dag nadien zit ik op de trein, een joekel van een mod in de hand. Een jonge dame zit tegenover mij en kijkt vragend en ook wat angstig naar het ding. Om haar gerust te stellen dat dit geen bom is breng ik mijn mod naar mijn mond, zonder te dampen om aan te geven dat dit nu zo’n fameuze elektrische sigaret is. Hierop volgt een paniekreactie, ze grijpt haar spullen bijeen en vlucht naar een ander compartiment, ze laat hierbij haar i-phone vallen, zodat een andere reiziger aan wiens voeten het ding ligt haar achterna moet snellen.
Toegekomen in Brussel, moet ik naar het justiepaleis. Door de aanslagen op Charlie Hebdo staan daar een reeks para’s en politieagenten, en iedereen moet door de metaaldetector zoals op een luchthaven. De mod samen met de andere metalen voorwerpen gaan door de scanner, en uiteraard die mod ziet er verdacht uit. “Mijnheer, wat is dit?”, ik antwoord “een elektrische sigaret, een geavanceerd modelletje”. “OK, en werkt dit ook?”, ik antwoord “Ik ben al meer dan 2 jaar rookvrij en heb geen enkele sigaret meer aangeraakt.” Ik mag zonder verder gedoe binnen.
Op de trein naar Parijs, ga ik nog een Belgisch biertje nuttigen in de restauratiewagen, ik sta wat praten met een Nederlander en een Belg die zeer geïnteresseerd zijn in dat dampding in mijn handen. “Je riekt niets” merkt de Belg op, ik leg uit dat er wel een klein geurtje aan zit en blaas een wolkje in zijn richting, hij snuift dit op en zegt “dit stinkt niet eens, dit riekt zelfs lekker”. De dienster achter de bar mengt zich ook in discussie en stelt dat dit verboden is. Ik repliceer dat we ondertussen wel al de Franse grens over zijn. De politieagenten die naar aanleiding van Charlie Hebdo talrijk aanwezig waren op de trein om identiteitscontroles te doen, stonden ook te luisteren en moesten hartig lachen.
Toegekomen in Parijs, snel de metro in om mijn verbinding aan de andere kant van Parijs te halen. Ik zet mij neer, voor mij zit een dame met een eGo met Protank erop in haar hand. De eerste mede-damper die ik zie sinds mijn bezoekje in België. Ik haal mijn mod uit mijn zak, en doe een handcheck met haar. Ik krijg een grote glimlach als beloning, geen woorden nodig. Het doet deugt om weer thuis te zijn.
Wat later op de trein van Parijs naar mijn woonplaats sta ik aan de open deur grote wolken te blazen. Ik hoor iemand iets schreeuwen op het perron, maar de kaartjesknipper die naast mij stond stak zijn hoofd naar buiten en schreeuwde terug “geen erg, het is een elektrische”. Ik heb nog een lange babbel gedaan met die kaartjesknipper; hij vertelde mij zijn verhaal, dat hij gestopt was met roken zo’n tien jaar geleden en daar heel veel moeite mee gehad had. Hij wou dat de e-cig veel vroeger uitgevonden was, dat had hem een hoop miserie uitgespaard.
LVD