Een verstokte roker tegen wil en dank

Relatief laat ben ik gaan roken. Ik weet het niet eens precies. Ik zal een jaar of 16 geweest zijn en kreeg sigaretten als fooi toen ik aan de benzinepomp werkte op zondag.
Iedereen van mijn generatie kent de sigaretten in een glas op tafel bij een verjaardag nog wel. Bij ons stonden ze ook. Maar wie kent de sigaret als fooi?
Maar goed met die fooi is het begonnen. Binnen no-time wist ik dat ik niet meer wilde roken. Ik wilde stoppen.
Nou stoppen met roken daar ben ik een hele grote ervaringsdeskundige in geworden. Man wat ben ik vaak gestopt.En wat was het net zo vaak tevergeefs.

Zeker toen ik als begin dertiger te horen kreeg dat ik met een erfelijke hartkwaal te kampen had. Voor de geïnteresseerden, een Hypertrofische obstructieve Cardiomyopathie.
een voorspelling qua levensverwachting konden ze niet geven want daar was alles te onbekend voor in die tijd. U begrijpt dat dit voor mij een enorm stok achter de deur was om wederom te stoppen.
Maar hoe enorm die stok ook was, het weerhield me niet om de stoppoging af te breken. Zoals steeds bleek. Ik had er gewoon niet voldoende wilskracht voor. Ik ben slap. Ik ben een watje.
Ik begon daadwerkelijk een steeds grotere hekel aan mezelf te krijgen. Mijn 2 kinderen hadden een zieke vader die ook nog gewoon door rookte. Wat een voorbeeld.

Maar er zijn toch hulpmiddelen hoor ik u zeggen. Ja die zijn er. En ik heb ze allemaal gehad behalve de medicatie. die mocht ik niet nemen vanwege mijn gezondheid….??!!??!!
Cold Turkey, Alan Carr, Speldeprikkerij, Hypnose, Pleisters you name it. Cursussen betaald door mijn werkgever. Zelfs een zelfhulpgroep op Usenet. Alles hielp….. eventjes.
Maar iedere keer was ik 5 tot 15 kilo zwaarder, en daar waren ze in het ziekenhuis ook heel blij mee… NOT. Gelukkig behield ik wel mijn vrienden en echtgenote.
Dat was al heel wat want wat was ik af en toe een naar en vreselijk mens tijdens zo’n niet rook fase.

Om nu een lang verhaal niet nodeloos nog langer te maken zal ik u qua gezondheid even mee nemen in vogelvlucht.
Ik heb ondertussen 2 hartoperaties achter de rug. Ik heb een ICD geïmplanteerd (een klapkast in mijn borstholte die 1 keer mijn leven heeft gered)
Ik ben daarnaast gedotterd en heb een stent. Ik heb 2 long-embolieën gehad. En niet te vergeten ik heb een TIA gehad.
En toch gewoon stug doorroken. Als ik het hier schrijf snap ik het zelf ook niet. Maar ik kon gewoon niet stoppen.

In juli 2013 kwam mijn dochter langs met een mooi ingenieus kastje, net een paar weken na de TIA. Ze maakte hem open en haalde daar een sigaret uit. Of in ieder geval iets wat daar op leek.
Het was een elektrische sigaret, een E-roll. Ze liet hem mij proberen en ik was in shock. Dit is goed!!!
Mijn dochter bleek een week of wat al te dampen en een week na mijn kennismaking met de E-roll vertelde ze dat ze helemaal gestopt was en ik die E-roll wel mocht gebruiken.
Wist ik toen veel dat ze zwanger was en mij in 2014 een eerste kleinzoon zou schenken. Ik besloot de E-roll met beide handen aan te pakken maar stelde het begin uit tot na mijn vakantie.
Want ik wist als ervaren stopper dat vakanties een moeilijk ding zijn voor mij. Ik had al minstens 5 stoppogingen om zeep geholpen in een vakantie.

De eerste week hield ik mijn trouwe pak Zware VanNelle er nog bij. Maar na een week, hij was nog niet helemaal op, heb ik hem weggegooid. Het was gewoon vies. Dampen was veel lekkerder.
Ik kwam er achter dat de E-roll mij niet voldoende voldoening kon geven. Het is dan ook een ieniemienie klein dingetje. Het smaakte prima maar werd gloeiend heet als ik de gang had.
Ik maakte de stap naar een mod. Een Vamo 5 met een grotere tank.De stap vooruit was enorm. De voldoening groots. En ik was niet meer weg te slaan op het dampforum.
Ik las, nee ik absorbeerde alle verhalen en werd nieuwsgierig naar alles wat er om dampgebied te vinden was. Ik heb mezelf op een strikt en streng klein damp-budget gezet dus heb ik geen kasten vol aan hardware.
Maar ik drip( heb een paar RDA’s), heb een mech, en heb een gereguleerde 20 watt mod. Vanwege de dramatische ontwikkelingen op wetgevingsgebied heb ik nog het 1 en ander besteld. en daarnaast meng ik mijn eigen sapjes.
Ik begon op 18 en 24 mg. Ben snel gezakt naar 12 en daarna stapsgewijs naar de 3 mg waar ik nu op zit. 0 is heel lang het streven geweest maar dat heb ik los gelaten.

Ik damp nu bijna anderhalf jaar en kan met de hand op het hart(what’s in a name)  zeggen dat ik, zolang ik kan en mag dampen, ik nooit meer terug zal vallen op de stinkies.
Ik mag dampen in de kroeg. Ik mag dampen bij ons in het wok-restaurant.
Ik vertel mensen wat ik in mijn handen heb. ik laat ze de dampwolken zien. ik laat ze proeven. Ik vertel ze hoe blij mijn doktoren zijn (alhoewel ze dat nooit buiten de beslotenheid van de spreekkamer zullen zeggen)
Ik vertel hoeveel geld ik heb bespaard. en ik hoop dat ik ze een uitweg uit een jarenlange verslaving heb laten zien.

Ik kan ze alleen niet vertellen dat mijn gezondheid er op vooruit gegaan is. Maar dat heeft niet aan de damper gelegen. als roker was ik nu heel veel slechter af.
Ik heb nog 15% hartfunctie en daarnaast hebben ze een genetische afwijking gevonden die verantwoordelijk is voor mijn hartprobleem maar die blijkt ook mijn skeletspieren zeer nadelig te beïnvloeden.
Dus helaas geven met name mijn bovenbeenspieren al heel snel de geest. Het is geen pretje als 53 jarige.
Maar ik werk nog 20 uur. en ik geniet van mijn dampertje. En uiteraard van mijn vrouw, kinderen en kleinkind en onze hondjes.

Ron

Dampt : 1.5 jaar
Rookt(e) : 35 jaar